บล็อกของ paloo

      ด้วยได้เข้ามาอ่าน บล็อก “รดน้ำ ขอพร ฯ” ... ของ สมช. บ้านสวน ฯ

        กาลครั้งหนึ่ง ... ย้อนเวลากลับไปนับได้ 1 ปี + 5 เดือน กับอีก 1 ปักษ์ ...

     วันนั้น .... 25 ตุลาคม 2554 ... เป็นวันแรกที่ ครอบครัวข้าพเจ้า 3 ชีวิต ... ถูกพระแม่คงคา กำหนดให้ปลีกวิเวก อยู่บนชั้นสอง ของตัวบ้าน ... ด้วยท่านถือ วิสาสะ เข้ามายึดครองชั้นล่าง นับเวลาได้ หย่อน 11 วัน ก็จะครบ 2 เดือน ... ท่านจึงหาทางลงสู่มหานที ได้

     ช่วงที่ท่านมาอาศัยอยู่ ... ท่านคงอดอยาก ครั้นเมื่อครา ละ ผละไปแล้ว ... ภาระ ในการเสาะหา มาเติมเต็ม จึงเป็นของเรา ...

         หนึ่ง ในหลาย ๆ สิ่งที่พระแม่กลืนกิน คือ “สมุนไพรจาก คชปุรนคร” ...

         เมื่อวาน 6 เม.ย. 56

     ไปหาซื้อของที่ตลาดไท ... ได้ของต้องประสงค์ ครบถ้วน...

     ขณะ เดินกลับไปที่จอดรถ ... สายตาพลัน กระทบกับสิ่งที่ นอกบัญชีประสงค์ซื้อ ...

     ตัณหามาแรง ... ชำแรกแทรกเข้าช่องปาก ที่ยังมิได้เปิดอ้าถ้ารับแม้แต่น้อย ... แต่รสปรุงโดยสัญญา ... หอมซาบซ่า ... ชิวหาทาท่วม ด้วยน้ำลาย ...

         สาวเท้า ... เข้าไปหา ... ยื่นมือคว้า มาจำนวนที่พึงใจ ... นี่ครับ

             “โคนันทวิศาล” ...

     วลีข้างบน ผู้ร่วมสมัยกับข้าพเจ้า คงจำได้ ว่าเป็นนิทานเรื่องแรกเมื่อเราเปิดหนังสือ “นิทานสุภาษิต” ... ขึ้นอ่าน ตอนที่เรียนชั้น ป. 3

     หนังสือเล่มนี้ มีนิทานกี่เรื่อง ... ข้าพเจ้าจำไม่ได้ ... แต่นิทานทุกเรื่อง สรุปลงด้วยประโยคภาษิต ว่า “นิทานเรื่องนี้สอนให้ให้รู้ว่า ....”

          ในหนังสือเล่มเดียวกันนี้ ... มีเรื่อง “ม้าอารี” อยู่ด้วยเรื่องหนึ่ง ... แต่จำไม่ได้ว่า อยู่หน้าที่เท่าไร ? ...

     เป็นเรื่องที่เล่าถึงม้าใจดี ... อารีให้วัว เอาหัวเข้าไปซุกหนีฝนในเบื้องแรก ... แล้ววัวตัวนั้น ค่อย ๆ แทรก จนม้าต้องออกไปอยู่นอกโรงเรือน

          ที่สวน ... ทีไม้ชนิดหนึ่ง ... ? ทำต้น (ไม่ใช่ทำตัว) ... เทียบเคียงวัวในเรื่อง “ม้าอารี” ... คือ

    หากจะมีใคร เอ่ยปากถามข้าพเจ้าว่า ... ไปทำอะไรอยู่ที่สุราษฎร์ ฯ ?

        ข้าพเจ้า คงกระดากอยู่ ครามครัน ที่จะตอบว่า “ผมไปทำสวน”  ...

    เพราะข้าพเจ้า จริงจังกับคำตอบนั้น ไม่เต็มร้อย ... ตะลอน ขึ้นล่อง ทิ้งให้รก แทบร้าง คราวละนาน ๆ ... กลับลงไป ก็เอาใจใส่ไม่ถ้วนทั่ว ... ไม้บางต้น คงน้อยใจ ที่ไม่ได้รับการเอาใจใส่ ประหนึ่งเขาเป็น “วัชพืช” เพียงไม่ถูกกำจัดทิ้ง เท่านั้นเอง

     คืน วันที่ 1 เม.ย. 2556 ... หารือกะป้า ... ว่าจะไปเดินดูหนังสือ ในงานวันสัปดาห์หนังสือ ... ย้ำ ... เดินดู ... ณ ศูนย์ประชุมแห่งขาติ ฯ ...

     แผนการเดินทางปีนี้ ... เปลี่ยนจากปีก่อน ๆ ... คือ จะไม่เอารถไปเอง เนื่องด้วยหลายปัจจัย อาทิ :-

     ลูกทุกคนติดภาระ การไปแค่ สองคน ไม่คุ้ม ที่สำคัญคือจากประสบการปีก่อน ๆ สอนว่า ... “หาที่จอดยากร้อน” ... ไม่ใช่ “ยากเย็น” ... และจากที่บอกว่า จะไป “เดินดู” ... หากเอารถไปก็ขนกลับมาเพียบอีก ดังนั้น

         เช้า วันรุ่ง ...

            ร้อน ๆ ๆ ๆ ....!

     ไปทางไหน ... แม้อยู่ที่บ้าน ... เสียงบ่นร้อน จากใครต่อใคร ยินกระทบโสต อยู่อึง ... อันว่าตัวเรานี้ (ใช้สำนวนยี่เก คลายร้อนหน่อยนะ) ... ก็ใช่ต่างจากคนอื่น ๆ

     ข่มใจ ... ปลอบใจ ... บอกกับตัวเองว่า ... ความวิปริตนี้ .... ก็ผลพวงจากการกระทำของพวกเรานี่แหละ ...  แล้วพยายามสงบจิต ... กำหนดโน่น นี่ ... แต่

         ยาก จะสงบ ... มันแอบแว๊บโผล่ มาเนือง ๆ ....

     ‘อย่ากระนั้นเลย ... หาอุปกรณ์สงบกายมาช่วยด้วย น่าจะเข้าท่ากว่า นะ’ ... เมื่อวาน (2 เม.ย. 56) ขณะนั่งรถกลับจาก งานสัปดาห์หนังสือ ... ตัดสินใจ ...

             ทำ Yogurt ...

    เมื่อวาน (29 มี.ค. 2556) ... เสียงกระดิ่ง สัญญาณบอกว่ามี ผู้รอพบหน้าประตูรั้ว ดังขึ้น ...

    ได้ยิน ... แต่ก็ไม่ได้สนใจ ... เพราะทราบโดยนัยว่า ลูกที่ง่วนอยู่กับ ต้นไม้ บนพื้นที่ว่างข้างตัวบ้าน คงออกไปดูเองแหละ ... อึดใจต่อมา