ญี่ปุ่น

หลังจากเดินทางท่องเที่ยวในญี่ปุ่นมาหลายวัน เจอะเจอผู้คนมากหน้าหลายตามามากมายเช่นกัน

เพราะขึ้นชื่อว่าสถานที่ท่องเที่ยว ก็แน่นอนต้องมีนักท่องเที่ยว ยิ่งเป็นฤดูดอกซากุระ ซึ่งเป็นฤดูกาลอันดับหนึ่งของญี่ปุ่น

ใครๆ ก็อยากไปยนโฉมน้องนางในชุดสีชมพูสวยหวาน นอกจากในสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ

แล้ว เราก็ต้องเผชิญกับฝูงชนที่สถานีรถไฟ และในรถไฟอีกด้วย เรียกว่าเจอตลอด ไม่สามารถปลีกวิเวกได้เลย

ที่จริงในวันนั้นเราสองคนวางแผนจะไปเดินป่าขึ้นเขาชื่อดัง และอยู่ไม่ไกลจากโตเกียว คือ ภูเขาทะกะโอะ

ซึ่งต้องมีฝูงชนมหาสารอย่างแน่นอน เมื่อคุณผู้ชายถามว่า ไปไหนดีวันนี้ ผู้รู้ดีอย่างอ้อยหวานใช้เวลาคิดเพียงสองนาที

แล้วบอกแผนการลับ อ้อยหวานเคยอ่านเจอบล็อกหนึ่ง ซึ่งเธอชอบไปเดินเที่ยวในที่ที่มีคนน้อย ตามแถวบ้านคน

หรือในหมู่บ้านที่ไม่ใช่แหล่งท่องเที่ยว และเธอเขียนบอกว่าเธอไปเดินเล่นที่เอ็นซาน (Enzan)หมู่บ้านเล็กๆ แถมมีสวนผลไม้ด้วย อ้อยหวานจึงบอกเพื่อนร่วมเที่ยวไปว่า เราไปเดินชมนกชมไม้ไปเรื่อยๆ

ถือว่าเป็นการพักจากผู้คนและนักท่องเที่ยว และเป็นการไปสัมผัสญี่ปุ่นที่แท้จริงก็แล้วกัน ไม่ต้องคาดหวังอะไร

แล้วก็ต้องร้อง ‘ว้าวววว’ อยู่หลายครั้งหลายครา

วันนี้อ้อยหวานพาเพลินจะนำลูกทัวร์ไปเปลี่ยนบรรยากาศ จากชมดอกไม้มาเป็นชมภูเขากันบ้าง และจากเดินชมกันหลายวันจนแข้งขาร้าวระบม เราจะเช่าจักรยานแล้วปั่นรอบทะเลสาบที่ตั้งอยู่ตรงเชิงภูเขาฟูจิ ภูเขาที่ชื่อดังที่สุดของญี่ปุ่น และเป็นสัญาลักษณ์ของประเทศ

เราไม่อาจจะระบายสีให้โลกเต็มไปด้วยดอกไม้สีชมพูสดใสได้เสมอไป แต่เราสามารถระบายสีโลกภายในใจให้งดงามสดใสอยู่เสมอ…

ฉันไม่รู้ว่า...โลกของเธอนั้นเป็นสีอะไร?

แต่โลกของฉัน..เป็นสีชมพู

เพราะฉันได้เก็บเกี่ยวภาพความงามของทุ่งดอกไม้

เก็บไว้ทุกดอก ทะนุถนอมไว้ในใจ

ยามใดฟ้าหม่น ชีวิตเริ่มหมอง

ภาพดอกไม้สีชมพู ในใจฉัน...จะเริ่มทยอยกันออกมา

ปลอบประโลมใจฉัน.. ด้วยสีชมพู

บล็อกนี้เป็นบล็อกสุดท้ายของ ‘ชีวิตคือการเดินทาง’  การเดินทางของอ้อยหวานและคุณผู้ชายเมื่อต้นปีที่ผ่านมา สองเดือนที่ ขึ้นรถ ลงเรือ ขึ้นเหนือ ล่องใต้ ทั้งที่เมืองไทยและญี่ปุ่น ได้ประสบ พบเห็น สิ่งต่างๆ มากมาย จนอ้อยหวานเก็บเอามาเล่าได้หลายบล็อก

When the peonies bloomed   ยามเมื่อโบตั๋นบาน

It seemed as though were    ดูราวกับว่า

No flowers around them.      ไม่มีดอกไม้อื่นใด..หาญกล้าเทียบเคียง

บทกวีไฮกุ ของ กิอิซึต (Kiitsu)

บล็อกนี้อ้อยหวานเอาสัญลักษณ์ที่บ่งบอกถึงความเป็นญี่ปุ่น นอกเหนือจาก ซากุระ และปลาดิบแล้ว สิ่งที่เห็นบุ๊บบอกได้ทันทีว่าเป็นญี่ปุ่น นั่นคือประตูโทริ ยิ่งทาสีแดงชาด ยิ่งต้องตะโกนเลยว่า ญี่ปุ่น !! ประตูโทริเป็นประตูที่แบ่งโลกมนุษย์และโลกของวิญญาณศักดิ์สิทธิ์หรือเทพเจ้าในลัทธิชินโต ศาลเจ้าชินโตทุกแห่งจะต้องมีประตูโทริอย่างน้อยหนึ่งประตู

บล็อกนี้เราไปเดินดูตลาดปลาซึตกิจิ (Tsukiji) ตลาดปลาชื่อดังของโตเกียวกันต่อค่ะ อย่างที่อ้อยหวานบอกไว้ในบล็อกที่แล้ว ว่าตลาดปลาซึตกิจิ จะมีอยู่ 2 ส่วนคือ ตลาดส่วนนอก ที่เขาจัดเอาไว้ดักเอาเงินนักท่องเที่ยว และตลาดส่วนใน ที่เป็นตลาดของจริง เป็นตลาดที่ค้าขายส่งกันอย่างซีเรียสจริงๆ