ข้อคิดสะกิดใจ

                             ด้วยพระบารมี ของ พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช 

ก่อนอื่นก็ขอสวัสดี พี่ ๆ เพื่อน ๆ สมช. ทุกท่าน ทั้งใหม่และเก่าครับ นี่ก็เป็นบล็อกแรกก็ว่าได้หลังจากห่างหายไปคลุกคลีกับโลกโซเชียลที่เข้ามามีบทบาทในการหาข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องเกษตร และเรื่องอื่น ๆ ผมก็ห่างหายไปนานเหมือนกันกับการเขียนบล็อกแต่ก็แวะเวียนเข้ามาดู เกือบทุกวัน

และนี่ก็คือ สิ่งที่จะมาเล่าสู่กันฟังครับ 

ฟังๆ ดูก็น่ารื่มรมย์และอยู่อย่างสุขสบาย แล้วจำเป็นไหมว่าวันนี้เราต้องผลักดันลูกหลานของตัวเองออกไปจากท้องไร่ท้องนาเพื่อแข่งขันกับคนอื่น?

                                       ดอกโฮย่าในกระถางเล็กๆ

สวัสดีพี่ๆเพื่อนๆสมาชิกทุกท่าน

    ผมห่างหายจากการเขียนบล็อกไปนาน  เพราะตั้งแต่ปลายปีที่แล้วผมทำอะไรก็ไม่สำเร็จสักอย่าง เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัด เริ่มจากปลายปีที่แล้วทดลองปลูกเมล่อน ฝนตกใส่ 3 ครั้งเมล่อนตายหมด ต่อมาปลูกผักสลัดในกระถางปลูกผิดพันธุ์ ผักไม่อร่อย ไม่เป็นที่ต้องการของลูกค้าตัดลงถังหมัก  ต่อมาปลูกบวบ บวบขม หาสาเหตุเป็นเพราะยี่ห้อของพันธุ์บวบ (ไม่ขอกล่าวถึงว่ายี่ห้ออะไร) บวบก็ขายไม่ได้อีก โดนเข้าไป 3 เรื่องนี้ก็บอกเลยว่าไปไม่ถูกเลยครับ

(เช้าๆ ในไร่ ตัดไม้ฟืนสั้นๆ แล้วผ่าครึ่ง เอาไว้ก่อไฟใส่เตาชีวมวล เพื่อต้มน้ำร้อนชงกาแฟครับ)

...

ต่อยอดความคิด จากการได้อ่าน "วิถีชีวิตที่แปรเปลี่ยนไป.." สู่การพึ่งพาตนเอง

"พึ่งพาตนเอง" ทางพระท่านว่า "อัตตาหิ อัตตโน นาโถ" ฟัง เรียน กันมาตั้งแต่เด็กจนโตเข้าชรา

..ทุกวันนี้การดำเนินชีวิตของทุกคนได้ปรับเปลี่ยนไปจากครั้งเมื่อผมยังเด็ก ผู้คนต่างหลั่งไหลเข้ามาในเมืองกรุงเพื่อเสาะแสวงหาสิ่งที่ถูกกำหนดขึ้นมาว่ามันมีค่ามีความจำเป็นสำหรับชีวิต 'เงิน' สังคมถูกหยิบยื่นวัตถุนิยมให้โดยไม่รู้ตัว การขยายตัวของเมืองทำให้ทุกคนต้องแก่งแย่งเบียดเสียดกันเพื่อจะไปให้ทันทำงาน ไปให้ทันเรียน ไปให้ทันธุระของตัวเอง จนความเร่งรีบเหล่านี้แปลเปลี่ยนพฤติกรรมการกิน จากที่เคยมีเวลาทำกับข้าวใหม่ๆ สดๆ กินเอง ก็ต้องพึ่งร้านอาหารนอกบ้าน หรือแม้กระทั่งเดี๋ยวนี้ที่มีข้าวกล่องแช่แข็งในร้านสะดวกซื้อให้ได้เลือกมากมายหลากหลาย จนลืมนึกถึงสุขภาพูและความต้องการสารอาหารของร่างกาย จนทุกวันนี้ผ